Park Güell

Park Güell to ogród znajdujący się w górnej części miasta, która znana była jako Góra Pelada albo el Carmel. Posiada wiele modernistycznych elementów architektonicznych. Stworzony przez Antonio Gaudiego na zlecenie hrabiego Eusebi Güell, który był mecenasem i przyjacielem architekta.

Parc Güell

Z początku ogród o powierzchnii około 17, 18 ha przypominał pustynię. Następnie został obsadzony rodzimymi gatunkami roślin, takimi jak sosny, drzewa świętojańskie, dęby, cyprysy i palmy śródziemnomorskie. Pierwotny pomysł polegał na przeobrażeniu wzgórza w ekskluzywną dzielnicę mieszkalną na wzór angielskich miast ogrodów. Dlatego też park ma imię w języku angielskim „Park Guell”. Gaudi inspirowany był także Jardin de la Fontaine, ogrodem na terenie miasta Nimes, gdzie mieszkał w młodości.Projekt okazał się komercyjną porażką ze względu na Pierwszą Wojnę Światową. Z tego powodu udało się wybudować tylko dwa budynki: obecny dom-muzeum Gaudiego, gdzie architekt mieszkał w latach 1906 – 1925 i Casa Trias, nieruchomości szanowanego barcelońskiego prawnika w tym czasie. Także większość z pomieszczeń ogólnodostępnych zostałą wybudowana według pierwotnego projektu, które teraz tworzą 'fundamenty’ parku i przyczyniają się do tworzenia światowej artystycznej ikony.Ideą Gaudiego było połączenie przy pomocy przyrody wszystkich jego dzieł., dlatego wszystkie elementy parku przypominają naturalne elementy, takie jak konary drzewa albo jaskiniowe stalaktyty. Dominują kształty pofalowane oraz geometrycznie niemożliwe charakteryzujące się całkowitym brakiem linii prostych. Jedną z cech wspólnych praktycznie wszystkie elementów parku są mozaiki. Wielokolorowe lub w białym kolorze, starannie ułożone w technice trencadís przez Josep Maria Jujol, wiernego współpracownika Gaudiego.

Widoczne są także polityczne i religijne korzenie w architekturze wielu elementów  parku. Gaudí miał ideę stworzenia duchowej podróży wzdłuż stoku wzgórza (około 60 m), na którym chciał wybudować kaplicę, która nie została ostatecznie zbudowana. Zamiast tego można znaleźć pomnik al Calvario, trzy krzyże, symbolizujące ukrzyżowania Jezusa i dwóch łotrów. Dwa krzyże pokazują cztery strony świata, natomiast trzeci ma strzałkę wskazującą na niebo.Przy głównym wejściu, znajdującym się w dolnej części wzgórza (Calle Olot) Gaudi zbudował dwa pawilony w stylu modernistycznym, które miały służyć jako portiernia oraz do administracji. Uważa się, że oba budynki są inspirowane przez niemieckie bajki Jaś i Małgosia. Oba mają sinusoidalne kształty i paraboliczne kopuły z trencadis, których górne części są zbudawane przy pomocy kamienia. Mniejszy z budynków jest zwieńczony przez 4-pinowy krzyż gaudiniana. Większy oraz starszy, trójkondygnacyjny przyozdobiony jest grzybem – muchomorem czerwonym. Przed obydwoma pawilonami znajdują się główne schody i trzy źródła witające, gdzie możemy znaleźć słynną salamandrę, symbolu miasta Nimes, parku, oraz całej Barcelony.

W pobliżu możemy znaleźć dwie groty z przeznaczenia stworzone na garaże, których cechą charakterystyczną jest unikalna na skalę światową akustyka, która pozwala dźwiękowi przechodzić przez ściany. Nad schodami znajduje się sala Hipóstil, zbudowana z 86 kolumn (kolumny doryckie 6 m wysokości i 1,20 m średnicy), które podpierają główny plac znajdujący się na górze. Służą one także do zbierania wody poprzez kanał, który mają w środku. Woda zbierana jest do ogromnego zbiornika a następnie wykorzystywana do nawadniania parku. Pokój był początkowo stworzony jako główny punkt urbanizacji. Jego doskonała akustyka przyciąga wielu muzyków, którzy starają się umilić pobyt turystów. Sufit pomieszczenia zawiera mozaiki trencadís symbolizujące cztery pory roku.Centralnym punktem parku jest niewybetonowany plac o powierzchnii 3000 metrów kwadratowych, otoczony przez najdłuższą ławkę na świecie stworzoną z ceramiki Plac ten wykorzystywany jest także jako punk widokowy na miasto. W parku można znaleźć wiele wiaduktów swego czasu przeznaczonych do przewozu różnych towarówi, wśród których El Rosario jest najbardziej popularny. Znany z piłek w formie koralików. Na ścieżce El Rosario można znaleźć dom-muzeum Gaudí, zaprojektowany i zbudowany przez katalońskiego architekta Antoniego Francesc Berenguer oraz Gaudiego. Miał służyć jako projekt pilotażowy dla budowy pozostałych budynków, których niestety nigdy nie zbudowano. Gaudí mieszkał tam w latach 1906 – 1925.Po śmierci Eusebi Güella, urząd miasta Barcelony kupił park od jego spadkobierców oraz otworzył go dla publiki w 1922 roku. W 1984 roku UNESCO umieściło go na liście światowego dziedzictwa.