Pawilon Barceloński
Pawilon Barceloński (El Pabellón de Barcelona) po raz pierwszy został zaprojektowany jako Pawilon Niemiecki na Międzynarodową Wystawę w Barcelonie przez Miesa van Der Rohe, wielkiego przedstawiciela modernizmu. W 1930 roku oryginalny pawilon został zdemontowany po zakończeniu wystawy, jednakże w 1983 katalońska grupa architektów zaczęła jego odbudowę na podstawie zachowanych fotografii i rysunków. Głównym celem Pawilonu było goszczenie króla Alfonsa XIII i niemieckich urzędników, nie mieszczenie sztuki, co doprowadziło do jego prostej, lecz także unikatowej formy. Wolna przestrzeń, którą z łatwością można aranżować pozwoliła Miesowi stworzyć budynek przejrzystości i spokoju, podczas gdy najlepsze użyte materiały dodają wiele wyrafinowania do jego formy.
Pawilon niemiecki
Budynek jest usytuowany obok Muzeum Narodowego Katalonii i Montjuic, ukryty przed ruchliwym miastem. Jest wzniesiony na plincie z trawertynu, który jest doskonałym łącznikiem dla wnętrza i zewnętrza, których nie można łatwo rozróżnić. Cała konstrukcja oparta jest na siatce opracowanej przez samego Miesa. Podstawowym modułem jest kwadrat z charakterystycznymi stalowymi słupami o przekroju w kształcie krzyżów równoramiennych ustawionych w narożach, powielony dla stworzenia całego wnętrza. Jednym z najważniejszych aspektów konstrukcji jest dach-bardzo cienki i prosty element, który zdaje się unosić ponad Pawilonem. Efekt ten mógł zostać osiągnięty dzięki kolumnom i użytym materiałom tworzącym baldachim przykrywający pustą objętość. Podstawą są doskonałe proporcje pomiędzy pomieszczeniem i tarasami, jak również poszczególnymi elementami. Nadaje to wrażenie porządku, planowanego projektowania i, przede wszystkim, elegancji.
Podczas gdy konstrukcja może wydawać się prosta, wykorzystane materiały są najwyższej jakości. Mies użył onyksu, marmuru, chromu i szkła, wszystkich obrobionych w najlepszy sposób. Ściany o różnej transparentności tworzą wnętrze, gdzie można doświadczyć prawdziwej gry światła i cienia, przestrzeń odrealnioną, lecz również praktyczną. Marmur został przygotowany poprzez tak zwane skrawanie, które pozwala uzyskać symetryczny wzór, tak charakterystyczny dla Pawilonu. Inne materiały zostały użyte ze względu na ich świetlne właściwości, na przykład trawertyn odbijający światło słoneczne prawie tak samo mocno jak powierzchnia pobliskiego basenu. Również słupy są mocno wypolerowane i wyeksponowane, co było nietypowe dla elementów strukturalnych w owych czasach.
Wyposażenie wnętrza jest bardzo proste lecz wyrafinowane. Można odnaleźć sławne Krzesła barcelońskie, zaprojektowane specjalnie dla tej instalacji, które nadal są produkowane. Jedyną rzeźbą jest Alba Georga Kolbe usytuowana w mniejszym basenie, zwielokrotniona przez wiele odbijających powierzchni Pawilonu. Alba wydaje się nie pasować do miejsca swym stylem, co stwarza ją jeszcze bardziej intrygującą.