Templo Expiatorio del Sagrado Corazón
Templo Expiatorio del Sagrado Corazón de Jesús (Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa lub zwyczajowo nazywany Najświętszego Serca) to świątynia, która znajduje się na szczycie góry Tibidabo w Barcelonie budowanego w latach 1902-1961.
Templo Expiatorio del Sagrado Corazón de Jesús
Pomysł wybudowania świątyni pojawił się pod koniec XIX wieku, kiedy to po mieście rozeszły się plotki o zbudowaniu w tym miejscu kościoła ewangelickiego wraz z hotelem i kasynem, czemu sprzeciwił się Board of Catholic Knights nabywając prawo własności szczytu i w 1886 roku przekazał je Janowi Bosko, późniejszemu świętemu, który w tym czasie przebywał w Barcelonie. Następnie został on zaproszony przez Dorotę Chopitea i przekonał ją, aby patronowała i dopomogła projektowi. Powstał pomysł, aby kościół, który powstanie, był pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego, co ówcześnie było powszechne. Budowla miała być wzorowana na innych słynnych kościołach europejskich Sacro Cuore di Gesù Castro Pretorio w Rzymie i Sacré-Coeur w Paryżu.
W 1886 roku została zbudowana gotycka pustelnia, jako pierwsza część świątyni, dwa lata później w trakcie Światowej Wystawy, która odbyła się w Barcelonie w 1888 roku. Został przebudowany dojazd do szczytu oraz punkt widokowy na górze. Ale projekt budowy samej świątyni bardzo się opóźniał ze względu na projekt budowy w tym samym miejscu obserwatorium astronomicznego, które ostatecznie stanęło na wzgórzu w pobliżu (Obserwatorium Fabra). 28 grudnia 1902 roku rozpoczęto budowę uroczystą Mszą Świętą, której przewodniczył ówczesny biskup Barcelony – Salvador Casanas i Pages. Świątynia została zbudowana w latach 1902-1951, a materiały potrzebne do budowy były sprowadzane z Góry Montjuïc. W 1952 roku odbyła się konsekracja przez biskupa Modrego. Dopiero później zostały dobudowane wieże kościelne oficjalnie kończąc budowę w 1961 roku. 29 października 1961 roku Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa otrzymał tytuł bazyliki mniejszej nadany przez ówczesnego papieża Jana XXIII.
Cały kompleks składa się z podziemnej krypty, nawy centralnej i kopuły wieńczącej dzieło. Z zewnątrz kościół jest otoczony murem obronnym, którego fragmenty były sprowadzone ze wzgórza Montjuïc. Do świątyni prowadzą monumentalne, podwójne schody. Świątynia jest zbudowana w stylu romańskim w elementami gotyku sakralnego.
Wnętrze świątyni jest podzielone na trzy nawy półkolistymi absydami z witrażami. Znajdują się tam fundamenty centralnej wieży i czterech mniejszych tworzących centralne miejsce w kościele, gdzie w rogach umieszczone są postacie dwunastu Apostołów. W ołtarzu wielkim umieszczony jest krucyfiks projektu Joan Puigdollers. W oknach prezbiterialnych znajdują się witraże z wizerunkami: Piusa X, Jana Ewangelisty, Pawła Apostoła i Jana Bosko. W lewym ołtarzu witraże przedstawiają różne wizerunki maryjne (np. Matki Bożek z Guadalupe w Meksyku). Prawy ołtarz jest poświęcony zmartwychwstałemu Jezusowi Chrystusowi.
Fasada główna jest podzielona na trzy mniejsze części, z czego środkowa jest szersza i znajduje sie w niej postać Michała Archanioła w głównym łuku nad wejściem oraz Jana Bosko w przyczółku powyżej. Okna w wieżach zawierają łacińskie wyrażenie Tibi dabo, nazwę góry, co znaczy dam ci. Witraże wokół całej świątyni są poświęcone różnym świętym, natomiast szklane konstrukcje kopuły przedstawiają sceny z zżycia Jezusa Chrystusa. Jest to ośmioboczna konstrukcja zwieńczona wizerunkiem Najświętszego Serca Pana Jezusa, oryginał Fryderyka Maresa został zniszczony w 1936 roku i zastąpiono go wiernym odzwierciedleniem pierwowzoru.
Krypta została zbudowana w latach 1903-1911, w stylu neo-bizantyjskim. Łączy w sobie elementy klasyczne, gotyckie oraz ornamenty zbliżone do stylu modernistycznego. N fasadzie znajduje sie bogato zdobiony tympanon z rzeźbami Eusebi Arnau, które reprezentują: Matkę miłosierdzia – patronkę Katalonii, św. Jerzego – patrona Barcelony i św. Jakuba – patrona Hiszpanii. W krypcie znajduje się łódka, na której znajduje się mozaika Trójcy Świętej dzieła Daniela Zuloaga, która została zniszczona w 1936 roku, ale w 1955 roku wykonano nową przedstawiającą alegorię poświęcenia Hiszpanii przez jej patronów.