Labirynt w parku Horta
El Parque del Laberinto de Horta powszechnie znany, jako Labirynt Park jest zbiorem historycznych ogrodów należących do pałacu szlacheckiej rodziny katalońskiej, Desvalls. Znajduje się w dzielnicy Horta-Guinardó w Barcelonie.
Labirynt w parku Horta
Nazwa parku wzięła się od neoklasycystycznego labiryntu, który został zbudowany z 750-ciu metrów cyprysów przyciętych do odpowiedniej wielkości. Obecnie w pałacu znajduje się biblioteka, zamknięta dla turystów. Labirynt Park są to najstarsze i najlepiej zachowane ogrody miejskie, które składają się z połączenia XVIII-wiecznego ogrodu neoklasycystycznego oraz XIX-wiecznego ogrodu romantycznego. Dodatkową atrakcją w parku są chaotycznie poustawiane rzeźby związane tematyką z mitologią grecką oraz fontanny, oczka wodne i małe kaskady.
W centrum labiryntu znajduje się niewielki plac z pomnikiem Erosa. Niedaleko labiryntu znajduje się mały staw pełen monet, które wrzucają tam zarówno turyści jak i mieszkańcy w nadziei na spełnienie swojej prośby czy życzenia. Wyżej możemy wejść na główny taras, obok którego znajdują się dwie świątynie w stylu włoskim postawione ku czci dwóch bogiń greckich, Ariadny i Danae. Kierując sie dalej ku górze można wejść na trzeci poziom, na którym pierwsze, co zobaczymy to popiersie Dionizosa stojący na wejściu do neoklasycystycznego pawilonu, obok którego znajduje się staw, w którym woda przepływa przez nimfę Egerię. Reszta ogrodu utrzymana jest w romantycznym klimacie z licznymi kaskadami, oczkami wodnymi. Obszary trudniej dostępne są utrzymane w atmosferze neoklasycystycznej, uważa się, że część romantyczna ogrodu odnosiła się do tematyki związane ze śmiercią (ars moriendi), natomiast pozostała część ogrodu utrzymana w scenerii neoklasycystycznej odnosi się do miłości (ars amandi).
Prace nad zaprojektowaniem ogrodu zostały rozpoczęte w 1791 roku przez architektów Joana Antoni Desvalls i d’Ardena oraz Marquésa de Llupià, właściciela terenu. Przy współpracy nad neoklasycystyczną koncepcją projektu pomagał włoski architekt, Domenico Bagutti. W późniejszych czasach została podjęta decyzja przez potomków Marquis’a o przekształceniu i rozwinięciu ogrodu. Zadanie zostało powierzone artyście Elias’owi Rogent. Ogrody zostały przekazane Radzie Miasta w 1967 roku, natomiast po serii reform zostały otwarte dla publiczności w 1971 roku. Mogą być zwiedzane w całości, oprócz pałacu. Jest to wielka szkoda dla zainteresowanych architekturą, ponieważ stanowi on wyrazisty przykład połączenia neogotyku ze stylem neo-arabskim.