Pałac Güell
Pałac Güell (Palau Güell w języku katalońskim) znajduje się na Carrer Nou de la Rambla, niedaleko Las Ramblas i portu w Barcelonie. Jest to dziewiętnastowieczny modernistyczny budynek zaprojektowany przez Antoniego Gaudi.
Palau Güell
Budynek został zaprojektowany na zlecenie hrabiego Eusebi Güell i Bacigalupi. Szlachcic był przemysłowcem tekstylnym i politykiem o ważnym znaczeniu dla całej Katalonii. Oprócz tego był entuzjastą sztuki i protektorem architekta Antoniego Gaudi. Na początku swojej kariery artysta nie miał zbyt wielu zwolenników swojej sztuki, dlatego liczne jego projekty i dzieła były odrzucane zarówno przez inwestorów prywatnych jak i Radę Miasta. Nawet hrabia Eusebi, który darzył ogromną sympatią Gaudiego nie wierzył, ze jego innowacyjne pomysły architektoniczne mogą spodobać się publiczności. Powierzył mu zaprojektowanie małego miasta w Güell, które miało stać się reprezentacyjną i wygodną siedziba dla niego i jego rodziny. W ramach zleconego zadania Gaudi zaprojektował kościół, pałac oraz kilka mniejszych budynków. W 1923 roku rodzina Güell oddała miasteczko władzom Barcelony, jako Park Güell.
Budowa Pałacu Güell rozpoczęła się w 1886 roku i zakończyła się w okolicach 1889, kiedy trwały jeszcze ostatnie prace dekoracyjne. W 1888 roku niektóre uroczystości związane z Wystawą Światową, która odbyła się w Barcelonie w 1888 roku, zostały przeniesione na teren Parku Güell w czasie, kiedy zamieszkiwała tutaj rodzina hrabi. Od 1910 roku, kiedy na terenie parku znajdował się pałac będący pod opieką kulturalną Barcelony mieszkała w nim córka magnacka, Merce Güell. Definitywnie rodzina Güell opuściła swoje małe miasteczko w 1945 roku, w tym momencie Park Güell został odkupiony przez okręgowe władze Barcelony wraz ze wszystkimi budynkami i terenami wokół nich. W Pałacu zostało otworzone Muzeum Sztuki Scenicznej. W latach 80tyh XX wieku rozpoczęto gruntowną restaurację i rewitalizację obiektów. Początkowo turyści mogli zwiedzać pierwsze piętro, jednak stopniowo prace konserwatorskie objęły cały pałac. Przez prace remontowe pierwotny wygląd obiektu uległ lekkiej modyfikacji, ale nadal jest on uważany za jedno z wybitniejszych dzieł Antoniego Gaudi. W 1986 roku Pałac Güell został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Wygląd zewnętrzny budynku, ze względu na surowy budulec, może wydawać się przytłaczający, nieprzyjazny jednak Gaudi ze swoim kunsztem artystycznym sprawił, że obiekt sprawia wrażenie lekkiego, monumentalnego i przepełnionego kolorowymi ozdobami. Na zwieńczeniach w kształcie łuków widnieją inicjały właściciela (E.G.) oraz w centrum znajduje się herb Katalonii. Duże powierzchnia budynku jest ozdobiona ornamentalnymi koronkami z żelaza. Ogromne drzwi wejściowe zostały wykute w szarym kamieniu, który był sprowadzany z prywatnych kamieniołomów hrabiego Güell. Ich rozmiar nie był przypadkowy, było to ułatwienie dla gości, którzy mogli wjechać na dziedziniec nie wysiadając z powozów lub zsiadając z koni. W piwnicach pałacu zostały wybudowane stajnie i pewnego rodzaju parkingi dla różnego rodzajów pojazdów. Na tylnej fasadzie znajdują się wykusze osłonięte drewnianymi żaluzjami, dekoracje ceramiczne i balkon z ozdobną pergolą.
Gaudi projektując wnętrze pałacu starał się zachować równowagę pomiędzy przepychem charakterystycznym dla wyższych sfer, ukazującym pozycję społeczna rodziny, a delikatną i dystyngowaną elegancją. Najważniejszą funkcję w mieszkaniu spełnia światło – ma ono nadawać niepowtarzalny charakter pałacowi. Centralny salon razem z kopułą i kolistymi ornamentami powoduje wrażenie jakby było się w planetarium. Jest tutaj również wbudowana w ścianę mała kapliczka i właśnie wokół tego pomieszczenia koncentrują się wszystkie inne pokoje.
Będąc w Pałacu Güell należy zajrzeć na dach, który wspólnie z kopułą nad centralnym salonem tworzy stożek. Znajdujące się tutaj kominy w kształcie małych jodeł oraz otwory wentylacyjne stały się dziełami samymi w sobie, a nie tylko elementami dekoracyjnymi. Są ozdobione kolorowymi mozaikami, modernistycznymi płaskorzeźbami, kubistycznymi wzorami – jest to mieszanka wszelakich stylów i prawdziwy wyraz inwencji twórczej autora. Elementy na dachu stały się najbardziej rozpoznawalnymi elementami Pałacu Güell oraz dumą samego Gaudiego.