Katedra Świętej Eulalii w Barcelonie

Katedra Świętej Eulalii jest jednym z najcenniejszych przykładów sztuki gotyckiej w Barcelonie oraz jest siedzibą archidiecezji barcelońskiej i arcybiskupa Barcelony. Świątynia była budowana w kilku etapach między XIII, a XV wiekiem zastępując na tym miejscu świątynię wybudowaną przez Rzymian. Część reprezentacyjna budowli, fasada zachodnia, zostało dobudowana w XIX wieku.
Katedra jest poświęcona św. Eulalii, drugiej patronce miasta, która według opisów historycznych zginęła podczas ostatnich prześladowań chrześcijan w Barcelonie w wieku 13 lat. W ówczesnych czasach miastem rządzili Dioklecjan i Maksyian. Legenda głosi, że zanim Eulalia miała być stracona była bita, torturowana natomiast tuż przed egzekucją została obnażona publicznie, ale w tym momencie spadł śnieg, który zasłonił jej nagość tym samym oszczędzając jej skromność. Święta jest pochowana w bogato zdobionym, alabastrowym grobowcu pod ołtarzem głównym w Katedrze. Pochówek świętej Eulalii został wykonany przez ucznia Giovanniego Pisano.
W poprzednich stuleciach na tym miejscu stała świątynia rzymska, następnie wczesnochrześcijańska bazylika. Dlatego fundamenty katedry są oryginalne z czasów panowania Rzymian w Katalonii. Prace budowlane były podzielone na kilka etapów i ze względu na długi okres oraz różnorodność elementów kościoła różni architekci byli odpowiedzialni za poszczególne fragmenty świątyni. Architekt Jaime Fabre jest uznawany za autora projektu absydy i krypty, które powstały, jako pierwsze. Około 1358 roku Bernat Roca rozpoczął prace nad rozbudową sklepienia świątyni oraz projektowaniu klasztoru. Pod koniec XIV wieku głównym architektem został Arnau Bargués projektując nawę główną z przylegającymi do niej kapliczkami. W 1400 roku artysta   Bartolomé Gua sprawował kontrolę nad budową i dzisiaj jest uważany za jedynego wykonawcę kopuły. Wartymi wymienia architektami, który mieli bardzo duży wpływ na obecny wygląd świątyni są: Andrés Escuder, który wykończył wnętrze świątyni oraz Carles Galtés de Ruán odpowiedzialny za fasadę kościoła Prace trwały aż do 1448 roku. W tym okresie powstało gotyckie prezbiterium, transept, trójnawowe pomieszczenie oraz zabudowania klasztorne wraz z krużgankiem. W 1500 roku do świątyni zostało dobudowana dzwonnica. Przy całym ogromie i świetności katedry, którą miała reprezentować fasada wydawała się być skromna, zbyt uboga. Dlatego w latach 1887-98 dobudowano do Katedry reprezentacyjną fasadę projektu Augusta Font i Josepa Oriol Mestres. Front katedry jest w stylu neogotyckim z ośmioboczną wieżą i monumentalnym, charakterystycznym wejściem na romańskiej osi świątyni.
Ołtarz główny katedry był konsekrowany w 1337 roku przez biskupa Abella Ferrer i jest zbudowany z białego marmuru, wpierany na dwóch kolumnach oryginalnych z wizygockiej świątyni, która znajdowała się w tym miejscu przed budowla romańską. W tle widać obraz Podwyższenia Krzyża Świętego pośród aniołów autorstwa Federico Mares z 1976 roku. Monumentalność i przejrzystość świątyni zapewniają kolumny i sklepienia, a także duże okna typowe dla architektury gotyckiej. Warto zauważyć, że kapliczki znajdujące się wewnątrz katedry są zarówno w stylu gotyckim jak i barokowym, natomiast niektóre elementy jak chór czy organy pochodzą z epoki renesansu, co świadczy o niezwykłym łączeniu stylów architektonicznych zastosowanych przez konstruktorów katedry.
Oprócz nagrobka św. Eulalii w świątyni znajduje się więcej dzieł rzeźby gotyckiej, na przykład stalle czy portal św. Iwona. W jednej z 29ciu kaplic jest ustawiony krzyż, znajdował się on na statku biorącym udział w bitwie pod Lepanto z 1571 roku pomiędzy Turcją, a Ligą Świętą, która zakończyła się zwycięstwem chrześcijan. Wnętrze katedry jest bardzo bogate i urozmaicone, ale za najcenniejszy zabytek barokowy są uważane XIVwieczne krużganki przylegające do świątyni od strony południowej. Są one otoczone przez bujny ogród z egzotycznymi drzewami oraz stadkiem białych gęsi. Zwierzęta te są tutaj hodowane od ponad pięciu stuleci, jako symbol dziewictwa św. Eulalii lub jak głosi inna legenda dla upamiętnienia władzy i ogromu Barcelony za czasów rzymskich, gdyż ptaki były hodowane na Kapitolu w Rzymie.
Katedra Santa Eulalia i Santa Cruz często jest mylona ze świątynią Sagrada Familia gdyż wielu turystów początkowo myśli, że to właśnie najpopularniejsza świątynia w Barcelonie jest katedrą. Dodatkowo w błąd może wprowadzać powieść Ildefonsa Falconesa zatytułowana Katedra w Barcelonie, ale w fabule książki pojawia się inny znany kościół barceloński Santa Maria del Mar, a nie prawdziwa katedra barcelońska.