„Tydzień w kieszeni” – subiektywny mini–przewodnik po Barcelonie.

Przedstawiamy niezwykłą trasę po najważniejszych miejscach w stolicy Katalonii. Co trzeba zobaczyć i dlaczego, przeczytacie w poniższym przewodniku pasjonatki.

Autor: Kasia Hospod
Chcesz opublikować swój przewodnik? Pisz: poloniabarcelona@gmail.com

I. STARE MIASTO

1. La Rambla

„Wysuszona rzeka”… Tradycja podaje, że cudzoziemcy przybywający do Barcelony pierwsze swe kroki powinni skierować właśnie na Las Ramblas i wypić łyk wody ze zródełka Canaletes (Font de Canaletes). Zgodnie z legendą, każdy, kto napije się wody z tego zródełka powróci jeszcze do Barcelony. Ulica ta w rzeczywistości jest ciągiem alei o różnych nazwach i odmiennym wyglądzie, rozciąga się na 1,2 km. Wysadzana platanami promenada przecina stare miasto i wiedzie od Plaça de Catalunya do pomnika Kolumba.

Placa de Catalunya

Plaça de Catalunya(Plac Kataloński). Plac ten jest sercem Barcelony, miejscem gdzie przecinają się główne aleje miasta i wznoszą najznakomitsze budynki. Jest to także miejsce spotkań i ośrodek życia towarzyskiego mieszkańców. Został wytyczony w XIX wieku, a swój ostateczny kształt osiągnął w 1927 r. dzięki architektowi Fancescowi Nebot, który zaprojektował również budynek znajdujący się na tym samym placu, będący obecnie siedzibą przedsiębiorstwa Telefonica. W górnej części placu znajdują się dwie duże fontanny, które dzięki współgraniu wody i światła nadają mu wyjątkowy charakter. Plaza de Cataluna stanowi punkt wyjściowy wielu tras spacerowych po mieście, a oprócz tego jest centrum handlowym, gdzie można dokonać wszelkiego rodzaju zakupów.

Gran Teatre de Liceu

Piękne kamienice: Reial Academia de Ciencies i Arts – pierwszy publiczny zegar w Barcelonie XIVw., Palau Moja, Palau de la Virreina, Mercant de Sant Josep „La Boqueria” – pon-sob rano, ogromny kolorowy targ spożywczy, Placa de la Boqueria na placu znajduje się wkomponowana w bruk mozaika Joana Miro, a w starym sklepie, nad którym wisi smok Art Deco (1976) zaprojektowany dla sklepu można kupić parasolkę lub wachlarz, Gran Teatre del Liceu opera po dwóch pożarach posiadająca najlepszą akustykę w Europie, liczbą miejsc ustępująca jedynie mediolańskiej La Scala, piękne wnętrze, Placa Reial (1850), neoklasyczne lampposts zaprojektowane przez Gaudiego, Palau Güell – neoklasyczny, wita eustechon i smok. Charakterystyczne jest użycie trencadis (potłuczonej ceramiki). Paraboliczne łuki gotyckie w środku, metalowe lampy – grand hall, dramatyczna kopuła wysadzona mini dziurkami – inspiracja z architektury islamskiej (iluzja gwiazd). Dużo metaloplastyki – wynikało to z tradycji rodzinnych Gaudiego (jego ojciec, dziadek i pradziadek odlewali garnki z żelaza). Sponsor Gaudiego zamówił pałac w 1885r. Mistrz dostał do dyspozycji tylko 500m2, na których miał powstać pałac godny hrabiego. Ponieważ hrabia miał kilka dorożek pod pałacem, Gaudi zaprojektował pierwszy garaż podziemny (dla koni). Aby tupot podkutych kopyt nie niepokoił mieszkańców podjazd wybrukowano kostką drewnianą (sosna szkocka, idealnie imitującą bruk). Stajnie (bardzo dobrze wentylowane) zbudowano z cegły – dla podkreślenia marności stanu stajennego, ale z kolumnami w kształcie gigantycznych grzybów, pełniącymi rolę podtrzymującą, ozdobną i użytkową (do przywiązywania koni); wyjście ze stajni po spirali. Pomieszczenia na piętrach – dla podkreślenia godności i zamożności właściciela wyłożono marmurem, mahoniem i mnóstwem kutego żelaza. Aby doświetlić pokoje Gaudi stworzył sztuczne okna – w ściany powstawiał matowe szyby, za którymi świeciły się lampy gazowe. Dach – w kształcie kopuły zakończonej latarnią gazową – księżycem, z otworkami imitującymi gwiazdy wznosi się nad główną salą gościnną, którą łatwo można było przeobrazić w kaplicę. W czasie podróży do Paryża Gaudi odkrył nowość, czyli nieznane jeszcze w Hiszpanii windy, więc w pałacu pozostawił szyby na przyszłe windy (obecnie rzeczywiście tam działające). Pałac zawiera szereg istotnych udogodnień, które miały ułatwić lub uprzyjemnić życie jego mieszkańców. Płaski dach z zewnątrz jest przyozdobiony kominami o nietypowych kształtach, pokrytych płytkami ceramicznymi z wnętrz pałacu. Pon-Sob 10-18.15.

Monument Kolumba– 52m, upamiętniający powrót włoskiego żeglarza, warto wjechać windą dla pięknych widoków. W pobliżu pomnika zachowały się unikatowe średniowieczne stocznie.

2. Barri Gotic

Museu Picasso

Do Barri Goticwarto wybrać się na dłuższy spacer. Dzielnica gotycka otoczona fragmentami obwarowań z czasów rzymskich. Wąskie uliczki, ukryte ogrody w bramach, obszerne place, fontanny, przeróżne sklepy w zabytkowych wnętrzach. Szczególnie polecam odwiedzenie następujących miejsc: Placa de la Seu (przy katedrze), Placa del Rei, Placa Reial&Museu d’Historia de la Ciutat (palac krolewski XIII z kaplicą św. Agaty z drewnianym malowanym sufitem i gotycką nawą, romańskie ruiny, wokół skwerki romańskie). Przy c/de Montcada 15-19 znajduje się najsłynniejsze muzeum Barcelony – Museu Picasso (10.00-20.00). Mieści się ono w średniowiecznym pałacu, specjalnie przekształconym w tym celu. Posiada ono jedną z największych na świecie kolekcji dzieł Picassa.

Plac de Sant Jaume leży dokładnie w miejscu, w którym na przełomie er, za czasów cesarza Augusta, znajdowało się rzymskie forum. Dziś stoją tu dwa średniowieczne, niezwykle ważne budynki Palau de la Generalitat – Włoska fasada, galeria pod gołym niebem, dwa budynki połączone weneckim mostem, jt. siedziba rządu Katalonii oraz Casa de la Ciutat – Ratusz z neoklasyczną fasadą; dziedziniec, zaprojektowany w charakterystycznym stylu katalońskiego gotyku jest znakomitym przykładem arystokratycznego patio z tamtego okresu.

Catedral de Barcelona

Barcelona Cathedral– Katedra św. Eulalii jest jedną z najpiękniejszych budowli gotyckich w Katalonii. Powstała na fundamentach rzymskiej świątyni, wizygockiego kościoła i muzułmańskiego meczetu w latach 1298 – 1448. Fasadę ukończono dopiero w XIX wieku. Wewnątrz jest 28 kaplic bocznych (część z barokowymi ołtarzami), warta zaznaczenia jest tablica upamiętniająca chrzest Indian przywiezionych z Ameryki przez Kolumba. W krypcie pod ołtarzem jest alabastrowy sarkofag z relikwiami św. Eulalii, która jest patronką miasta (zginęła za wiarę z rąk Rzymian w 303 r.). Wnętrze jest surowe i przestronne, a wyjątkowe wrażenie robi światło wpadające przez kaplice i empory. Najbardziej znanym fragmentem jest XIV wieczny krużganek wraz z tropikalnym ogrodem, w którym trzymane są od ponad 5 stuleci gęsi. W weekendy warto zobaczyć pokazy sardany na placu przed katedrą Świętej Eulalii. To misterny taniec nóg tańczony w kole, w którym miejsca przekazywane są z ojca na syna. Tańce sardany odbywają się zwykle w niedzielę przed południem przed katedrą, na Plaça de Catalunya i Plaça Sant Jaume.

3. Pałac Muzyki – Palau de la Musica Catalana

Niezwykle bogato zdobiony kolorowymi mozaikami, powstał na początku naszego wieku. Salę Koncertową zaprojektował Lluis Domenech iMontaner. Jest w niej niesamowity, ogromy witraż w kształcie odwróconej kopuły. Część widać z zewnątrz, zwiedzanie z przewodnikiem.

Santa Maria Del Mar

4. Basilica de Santa Maria del Mar

Ogromny gotycki kościół, można do niego dojść idąc od katedry przez Placa de L`Angel (po drodze mijając Muzeum Picassa). Bazylika powstała w XIVw., z funduszy kupców i budowniczych okrętów. Majestatyczna bryła kościoła o szerokich płaszczyznach i pięknym portalu oraz harmonijnych, zamkniętych ostrym łukami wysokich oknach, ukoronowana jest dwoma ośmiokątnymi dzwonnicami zakończonymi trzema kondygnacjami okien. Posiada piękne witraże, szczególnie rozetę z koronacją Matki Boskiej. Wnętrze cechuje prostota, wręcz surowość typowa dla gotyku. Czynne: 9.00-13.30, 16.30-20.00.

5. Career Montcada

Wąska, najbardziej średniowieczna uliczka w mieście (dzielnica La Ribera). Tu „dachy sięgają nieba”.

6. Mercat del Born

Market wzorowany na Les Halles w Paryżu.

Arc de Triomf

7. Arc de Triomf

Reprezentatywna fasada witająca gości – arkada z różowej cegły z XIXw. w stylu Mudejar (styl w hiszpańskiej architekturze i sztuce, z połączenia elementów islamskich i chrześcijańskich, romańskich oraz gotyckich; cechy charakterystyczne stylu to bogactwo dekoracji ornamentalnych wykonywanych w stiuku, drewnie i cegle; wykorzystanie łuku podkowiastego i tzw. oślego grzbietu). Łuk to główna brama na Wystawie Powszechnej w 1888r., zorganizowanej na terenie Parc de la Ciutadella, poczatkującej kulturalną odbudowę miasta. Ozdobiona alegoriami przemysłu, rzemiosła i handlu otwiera wejście do parku.

Parc de la Ciutadella

8. Parc de la Ciutadella

Popularny 300 ha park, w którym można popływać łódkami na jeziorze. Rosną tam drzewka pomarańczowe, a na palmach żyje mnóstwo papug. Mozaika form jest znakomitym przykładem architektury ogrodowej, stworzonej według jej klasycznych kanonów. Z zespołu cytadeli pozostały trzy budowle – arsenał (obecnie siedziba katalońskiego parlamentu i Muzeu d`Art Modem), Pałac Gubernatora (ob. szkoła), kaplica garnizonowa. Mięści się tu również ZOO. Ogrody otaczają neobarokową Cascada Monumental (neoklasycyzm) z łukiem triumfalnym pośrodku, nawiązującą do Fontanny di Trevi w Rzymie i zaprojektowana m.in. przez Gaudiego. Wokół dzieła nowoczesnych artystów. Najbardziej słynną rzeźbą w parku jest jednak Dama de Paraguas, figura pięknej kobiety osłaniającej twarz od słońca parasolem. Usytuowana na dekoracyjnej, otoczonej drzewami fontannie, stanowi jeden z najbardziej romantycznych symboli Barcelony. Niedziele po południu – muzykowanie, tańce.

9. Barceloneta

Wioska portowa, która okazała się być kiepskim (acz typowym) centrum handlowym.

[mappress mapid=”3″]

II. EIXAMPLE – MODERNIZM XIX WIEKU

W drugiej połowie XIX stulecia narodziła się nowa Barcelona. Wyburzono średniowieczne mury miejskie, powiększając miasto o niezabudowaną dotąd strefę militarną – stąd właśnie wzięła się nazwa tej dzielnicy, El Eixample czyli „rozszerzenie”. Powstał plan regularnej sieci ulic, z bardzo szerokimi alejami, a domy projektowano tak, aby na każdym skrzyżowaniu narożne budynki miały ścięte narożniki, dzięki czemu powstały ośmioboczne place i placyki. Powstał według projektu Ildefonsa Cerdla.
Rozwój Eixample zbiegł się na przełomie wieków z rozkwitem modernizmu. To prawdziwy raj dla miłośników secesji, zwanej tu modernizmem. Zwłaszcza spacer Passeig de Gracia, główną aleją dzielnicy z najelegantszymi sklepami i najoryginalniejszymi budynkami, staje się niezapomnianą artystyczną i intelektualną przygodą. A pośród stu kwartałów dookoła Passeig de Gracia, zwanych nie bez racji Quadrat d’Or czyli Złotym Kwadratem, można dostać secesyjnego zawrotu głowy.
Jednym z symboli Passeig de Gracia są latarnie Pere Faquesa (1900r.), stanowią znakomity dowód popularności, jaką wśród artystów cieszyły się żelazo i ceramika.

La Manzana De La Discordia

1. Qadrat d’Or

La Manzana de la Discordia – MancGana (Jabłko Niezgody). Przy tym kwadracie stoją obok siebie trzy całkowicie różne domy, zaprojektowane przez najwybitniejszych twórców modernizmu, wzniesione w pierwszym dziesięcioleciu XX wieku. Porównanie do sądu Parysa – przed budynkami każdy, niczym Parys wybierający między boginiami, staje wobec dylematu mając przed sobą 3 piękne kamienice…
Casa Lleo Morera (Domenecha iMontanera) – Fantastyczne motywy roślinne na balustradach balkonów i wokół otworów wejściowych i okiennych. Przepiękna attyka i wnęka wieńczące fasadę. Casa Amatller (Puiga iCadafalcha) – muzeum perfum w dystyngowanym neogotyckim stylu, centrum modernizmu. Fasada pokryta freskami kwiatów, zakończona szczytem dzielącym się na kilka poziomów. Żelazne balkony i portale to mistrzowski artyzm. Casa Batllo (Antonio Gaudiego) – tutaj jest początek szlaku Ruta del Modernismo (zapytaj o bilety zwiedzania kompleksowego kilku budynków). Fasada budynku wyjętego z baśni ma chyba imitować pomarszczoną skórę zwierzęcą (na szarawym tynku są różnokolorowe odpadki płytek ceramicznych), nad parterem zwisającą jak morda buldoga. Kolumny wspierające parter i okna na I piętrze wyglądają jak gigantyczne kości, balkony okrągławe, z belkowaniem, zdaniem niektórych to „ziewające szczęki”, dach z błyszczącej niebieskiej glazury, zdobi od strony ulicy grzybokształtny komin zakończony krzyżem (Gaudi był bardzo religijnym człowiekiem i wszędzie starał się umieszczać krzyż). W budynku I piętro jest otwarte dla turystów (na pozostałych mieszkają potomkowie Josepha Batllo). Można zatem zobaczyć część wnętrza domu, w którym podobno nie ma ani jednego kąta prostego. Ściany są zaokrąglone, sufity wyglądają jakby je wyrzeźbiła woda, drewniane drzwi mają bardzo piękne kształty. Dom jest dobrze wentylowany, doświetlony (np. przez wewnętrzne patio), oraz zorganizowany w sposób bardzo użytkowy (np. okna otwierają się przesuwnie do góry). W nocy oświetlony wygląda niczym stwór nie z tego świata.

Fundacio Antoni Tapies – W budynku Domenecha iMontanera znajduje się kolekcja prac najlepszych najpopularniejszych żyjących artystów Katalonii głównie Antoniego Tapiesa, surrealistycznego abstrakcjonisty (bunt przeciw klasycyzmowi, realizmowi, empiryzmowi; obrazy burzące logiczny porządek rzeczywistości; z pogranicza jawy, snu, fantazji, halucynacji; element zaskoczenia, absurdu). Druciane „Cloud and Chair” nad fasadą budynku.

Casa Mila

Casa Mila (La Pedrera – Kamieniołom) – Wzniesiony w latach 1906-12 dla państwa Milo jest ostatnim świeckim dziełem mistrza, który postanowił poświęcić się całkowicie budowie bazyliki Sagrada Familia. Budynek ma 8 kondygnacji, 2 wewnętrzne dziedzińce (będące osiami budowli) oraz niesamowity dach. Fasada budynku faluje, balkony mają bardzo wymyślne kute, żelazne balustrady (autorstwa współpracownika Gaudiego – Josepha Jujoli). Zwiedza się poddasze – z oryginalnymi łukami podtrzymującymi dach, apartament na ostatnim piętrze (meble i wyposażenie mieszkania z epoki Gaudiego, każdy eksponat można dotknąć, obejrzeć z bliska) oraz dach. Na dachu mnóstwo tzw. „straszaków na wiedźmy”, czyli rozmaitych form przypominających grzyby, stalaktyty, rycerzy, kopuły świątyń służących pustej ozdobie oraz wentylacji domu. Projektując Casa Mila Gaudi napisał ”Znikną kanty, a materiał obficie zamanifestuje się w swych astralnych krągłościach, lecz słońce przenikać będzie ze wszystkich czterech stron, a mój pałac stanie się obrazem raju”. Zwiedzanie 10-19.30. Słynne są już koncerty organizowane na tarasie La Pedrera przy lampce szampana i pod gwieździstym hiszpańskim niebem.
Casa Terrades – Gotycka budowla Puiga iCadafalcha (1905r.) z czerwonej cegły i kamienia.

Sagrada Familia

2. Sagrada Familia – Kościół Świętej Rodziny.

Dzieło secesyjne o symbolicznym charakterze jest kulminacją twórczości Gaudiego, który poświęcił na nią 40 lat życia! Fasada zachodnia bazyliki poświęcona miała być narodzinom Chrystusa (Nativity Fasade), wschodnia – jego męce (Passion Fasade), a południowa Wniebowstąpieniu. Trzy portale symbolizujące Wiarę, Nadzieję i Miłość są wyrzeźbione w stylu Art Nouveau (bogactwo ornamentyki, asymetria, płynne, wygięte faliście linie i nieregularne krzywizny; motywy: ornamenty roślinne, zwierzęce, postacie kobiet, fantastyczne, baśniowe; wpływ sztuki Dalekiego Wschodu). Architektura dzieła ginie w gęstwinie wycyzelowanych postaci i szczegółów. Budowa jej rozpoczęła się w 1882 r. z funduszy publicznych. Początkowo głównym architektem, skromnego w zamierzeniach kościoła był Francesco Villar. 2 lata później nadzór nad pracami przejął Gaudi i niemal natychmiast zmienił skalę i kierunek projektu. Od 1912 r. zamieszkał na terenie budowy i żył tylko dla niej. Zbierał fundusze na kontynuację chodząc po mieszkaniach i prosząc o datki. Zginął w 1926 r. (przejechany przez tramwaj), ale pozostały jego plany budowy. Wojna domowa zniszczyła większość z nich, po jej zakończeniu budowę rozpoczęto na nowo i prace trwają do dziś. Ogromnych emocji dostarcza chodzenie po ślimakowatych krętych, wąskich i stromych schodach wewnątrz wież. Wież tych miało być 12 (symbol apostołów), jest ich na razie 8. Każda wznosi się na co najmniej 100m, przyozdobione są muszlami, ślimakami, stworami morskimi, podparte przyporami, zawierają niezliczone okienka, balkoniki i wykusze przez które można podziwiać całą budowlę z góry. Wieże te porównuje się do podziurawionych cygar czy niebiańskich kijów bilardowych. Symbolizm przenika też 2 fasady (wschodnia Narodzenia z czasów Gaudiego wygląda jakby zbudowana naturalnie jak stalaktyty, przez naciekanie kamienia, zachodnia – Męki Pańskiej, powstała w latach 80-tych XXw. według projektu Subirachsa sprawia wrażenie nazbyt nowoczesne). W oglądanym obecnie kościele, należy odróżnić część bezpośrednio nadzorowaną przez Gaudiego (krypta, mur absydy, portal Narodzin) od tej, która została dobudowana później, pod kierunkiem grupy architektów próbujących interpretować skomplikowane szkice przez niego zostawione. W chwili obecnej trwają prace nad fasadą Chwały i zadaszeniem centralnej nawy. Czynne codziennie 9.00-18.00.

Hospital de la Santa Creu i de Sant Pau – Szpital Św. Pawła. 1902 r. (budowa trwała 18 lat). Zespół budynków w stylu Mudejar, zaprojektowanych na 9 kwartałach ulic Eixample w przez Lluisa Domènecha iMontanera, jednego z ważniejszych przedstawicieli katalońskiej secesji. Składa się z budynku głównego i 27 połączonych pod ziemią pawilonów, rozrzuconych wśród pięknych ogrodów.

[mappress mapid=”4″]

III. PARC GUELL

W 1898 r. hrabia Guell (najważniejszy sponsor i protektor Gaudiego) zamówił u architekta projekt miasta-ogrodu (zauroczony takowymi angielskimi) o powierzchni 20ha. Miało powstać w nim 60 domów, ale niewiele (2 bajkowe domy) z tego zrealizowano (Gaudi poświęcił się bazylice), prace prowadzono w latach 1910-14, park otwarto dla publiczności w 1922 r., kiedy władze miejskie wykupiły teren. Gaudi – tu jako propagator natury organicznej. Najbardziej niezwykła jest Sala Stu Kolumn – Sala Hipostila – przestronna hala targowa, której dach podpierają 84 kolumny o wzorach antycznych, w których środku są specjalne kanały umożliwiające spływ wody z położonego nad pawilonem tarasu. Dach sali ma kształt falisty i ułatwia tym bardziej spływ deszczówki, sufit ożywia dekoracja ze szkła i ceramiki. Na szczycie tej hali znajduje się taras widokowy (grecki) wokół którego ciągnie się najdłuższa ławka świata – 152m, wykładana kolorowymi mozaikami, będąca gzymsem pawilonu pod tarasem.

Parc Guell

Schody wejściowe – Gaudí umieścił w nich trzy wysepki; pierwszej nadał formę groty, drugiej – węża na tle katalońskiej flagi – symbolu mądrości, trzeciej – salamandry – symbolu Plutona. Dwa niezwykłe dekorowane mozaikami pawilony przy wejściu (niedaleko dawnej bramy z kutego żelaza) zaprojektował Gaudi, a wewnątrz parku można zwiedzić dom, projektu Berenguera, w którym Gaudi mieszkał w latach 1906-12 (są tam meble jego projektu, oraz szkice i rysunki jego dzieł). Witają nas gady. Głowa węża stanowi aluzję do godła Katalonii. Nieco dalej widzimy kolorowego smoka, symbolizującego Pytona, strażnika podziemnych wód. Nie przypadkowo, za smokiem znajduje się wspomniana cysterna, a oba gady wykorzystane są jako zawory przelewowe cysterny. Najbardziej znanym symbolem Gaudiego jest mozaikowa ceramiczna jaszczurka. Smok, wąż i wiele innych elementów pokrytych jest mozaiką ułożoną z kawałków potłuczonych kafelków, zwaną „trencadis”. ogromna cysterna o pojemności 12 tysięcy litrów, jest to zbiornik na wodę deszczową, która następnie służy do nawadniania suchych gleb stoku. Park nie tylko wykorzystuje naturalną roślinność, ukształtowanie terenu czy zasoby wody deszczowej, ale również materiał, z którego wykonane zostały kolumny, ławki, murki itd. Prawie cały park został zbudowany z materiałów znalezionych na tym terenie, pozostałości po poprzednich budowach. Twórcy secesji zafascynowani przyrodą, projektując budowle o miękkich, esowatych liniach i nieregularnych kształtach chętnie stosowali pnącza, które wprowadzane na elewacje podkreślały jeszcze naturalność kształtów architektury. Architektura i przyroda współistnieją tu obok siebie w niepowtarzalny sposób. Zaciera się granica między naturą a tym, co zrobił człowiek.

[mappress mapid=”5″]

IV. MONTJUIC

Na wzgórze Montjuic można również dostać się kolejką linową z nadmorskiej dzielnicy Barceloneta. Przejażdżka jest bardzo widowiskowa i pozostawia mocne wrażenia.

Montjuic, Font Magica

1. Fundacio Joan Miro. Ciekawa kolekcja dzieł surrealisty, niby-snów, żywe barwy. Wt-sb 10-20, nd 10-14.30.
2. Teatre Grec
3. Olympic stadium and complex. 1992. Neoklasyczna fasada. Obok Pałac Sant Jordi.
4. Pl. Europa. Torre Calatrava. Wieża telekomunikacyjna zaprojektowana przez Calatrawe na olimpiadę 1992.
5. Palau Nacional. Główny budynek wystawy międzynar. 1929. Muzeum fresków. W nocy, Palacio Nacional, usytuowany za fontanną, rzuca w niebo dziewięć (tyle liter ma słowo Barcelona) snopów świetlnych, które w połączeniu z magicznymi kształtami i kolorami fontanny tworzą jedno z piękniejszych spektakli jakie oferuje miasto.
6. Poble Espanyol. Wioska hiszpańska z replikami budynków z różnych regionów. 116 domów (na wystawę). Poszczególne repliki są zrealizowane niezwykle starannie, ukazując pełny przekrój hiszpańskiej architektury. Przypominają prawdziwą wioskę. Pon 9-20, wt-czw 9-2, pt-sob 9-4, nd 9-24
7. Pavello Mies van der Rohe. Centrum Kulturalne. Statua Georga Kolbe „Morning” w stylu Bauhaus (na wystawę). Kamień i szkło.
8. Font Magica. Pokazy woda-światło z muzyką. Carles Buigas (na wystawę). Warto poświęcić wieczór temu wspaniałemu widowisku.
9. Placa d’Espanya

[mappress mapid=”6″]

V. FURTHER AFIELD

W miarę wolnego czasu do dyspozycji można również pokusić się o odwiedzenie miejsc:
Parc de Joan Miro. Palmy, sosny, eukaliptusy.

Parc de l’Espanya Industrial. Klasyczna statua Neptune.

Tibidabo. Góra lasów i parków. Nad Parkiem Rozrywki króluje majestatyczny kościół Sagrat Cor de Jesus zwieńczony wielką statuą Chrystusa, wyciągającego ramiona w kierunku miasta. Z tego balkonu Barcelony otwiera się bajeczny widok panoramy miasta, można stąd dojrzeć Montserrat, Pireneje, nawet Majorkę i mieć wrażenie, że miasto jest w Twoim posiadaniu….

…to są rzeczy najważniejsze w moim przekonaniu. Dla lepszego zrozumienia zabytków miasta polecam przybliżenie sobie w wolnej chwili osoby Antonio Gaudiego… MIŁYCH SPACERÓW!

Kasia Hospod